omgaan met verlies tijdens IVF of ICSI

Het is absoluut niet gemakkelijk om teleurstelling(en) na een mislukte IVF of ICSI poging te verwerken.

Het gevoel dat in het bijgevoegde gedicht staat beschreven, zou je kunnen vergelijken met het gevoel dat bij mij op kwam zetten na iedere niet geslaagde ICSI poging. 

Inmiddels zijn dit er  bij mij 5 geweest, waarvan bij poging 4 duidelijke sprake was van een miskraam bij ongeveer 5 a 6 weken. 
Bij de laatste poging was er sprake van een licht positief streepje en was er mogelijk sprake van een niet geheel doorgezette innesteling. 

En nu heb ik het over "verwerking " maar vraag ik me ondertussen af of ik deze teleurstellingen wel echt helemaal kan verwerken. 

"Dat denk ik namelijk niet."

Zelfs als er van de 5 pogingen wel eentje was geslaagd en ik hier nu met een klein mini-mensje op mijn schoot had gezeten, waren de keren ervoor mogelijk nog allemaal in mijn hoofd blijven hangen als onze bevruchte eicel die een uniek kind van ons op zich had kunnen worden, maar de kans niet kreeg.

Daarbij komt nog het hoge financiële plaatje en fysieke en mentale leed van alle behandelingen op zich, die we keer op keer voor "ons kindje" over hebben gehad. 

"Het vervolgens nog met lege handen staan, doet ontzettend veel pijn en ik denk dat ik dit leed een keer een plaatsje zou kunnen geven om zelf zo goed mogelijk verder te kunnen." 

"Het helemaal verwerken en accepteren dat ik misschien wel nooit moeder zou mogen worden, zolang er nog een kans van slagen is, lukt me denk ik nooit."

Deze maken nu deel uit van mijn burn-out klachten en rouwproces. Het is dagelijks een heel gevecht.

Soms wordt mijn situatie, direct na een niet geslaagde poging, weleens vergeleken met dat van anderen en zou mijn verlies minder erg zijn, omdat:

..."ik bij de miskraam, nog maar 5 a 6 weken zwanger was"...

"ik in ieder geval weet dat ik zwanger kan worden"...

"Het kindje toch niet 100% gezond was geweest, als het wel was doorgezet"....

Deze vergelijkingen zijn erg pijnlijk geweest en nog steeds borrelt dit gevoel omhoog als ik er over schrijf....

Daarbij komt dat de kinderen van mijn vriend (die niet weten dat we hier al jaren mee bezig zijn) mij uit onwetendheid, met regelmaat vertellen dat:

"je niet tot na je 40e zou moet wachten met kinderen, omdat deze dan gehandicapt zouden worden"...

Dit hebben ze in de thuissituatie bij hun moeder zo opgevangen. Zij is namelijk momenteel zwanger, waardoor dit soort onderwerpen daar meer ter sprake komen....(Inderdaad, een fijne bijkomstigheid...)

Als ik nu verder uit ga wijden met alle uitspraken die ik op me af heb gekregen en pijn doen, wordt ik alleen maar boos en emotioneel en dwalen we van het onderwerp af....

Wat ik wil zeggen is:

"Iedere situatie is anders en geen enkele situatie kan met elkaar worden vergeleken".... "Het is zelfs verschillend welke gevoelens er omhoog komen en hoe je het beste met je verlies om kan gaan"...."Er is geen beste manier".... "Dat is per persoon en situatie verschillend en daar moet je je eigen weg in vinden"

Wel kan ik bij deze wat goede tips geven waar ik momenteel zelf veel baat bij heb:

Zoek gespecialiseerde hulp die jou kan begeleiden op mentaal gebied. Probeer hulp te vinden die zo goed mogelijk aansluit op jouw probleem en waar je een prettige klik mee voelt. ...

Schrijf, schilder, teken, sport of beweeg je gevoelens van je af. Plan per week in op welke dagen en momenten je hier tijd voor maakt.

Denk er over na wie je bent en waar je allemaal gelukkig van wordt. Maak daarmee een plan van aanpak voor de toekomst (als je zover bent)

Bedenk dat je de hoop niet hoeft op te geven, maar als kleiner onderdeel bij je kunt blijven dragen.

Onderhoudt periodiek (samen met je partner) contact met je huisarts of andere gespecialiseerde hulp. Hiermee hou je overzicht in de situatie, Blijft het evenwicht en begrip in de thuissituatie zo goed mogelijk en kun je zo nodig je omgangsvormen bijstellen om spanningen en verwachtingen te voorkomen.

Hou een open contact met je werkgever over je herstelproces en bekijk welke belasting mogelijk is. Als het nog niet verantwoord voelt om volledig je werkzaamheden te uit te voeren, blijf hier dan eerlijk over, want niemand is ermee gebaat als je alsnog later uit mocht vallen. 

Voordat je een afspraak hebt (zowel als op zakelijk als persoonlijk gebied), neem je de tijd om je daar op voor te bereiden. Vraagt de afspraak teveel van jouw concentratie en belasting annuleer de afspraak dan of verzet deze. 

Ga niet teveel afspraken aan en al helemaal niet de afspraken die als verplichting voelen. Je hebt al genoeg aan jezelf.

Hou personen dichtbij waarbij je weet dat ze oprecht zijn en waarvan je alleen maar liefde en begrip mag ontvangen. Alle andere personen zet je verder weg of je verbreekt het contact (tijdelijk)

Laat anderen niet voor je bepalen wat goed voor je is. "Dat voel jij zelf het beste aan" Geef je grenzen aan en als je ze op dat moment niet weet, vraag  je of je er later op terug mag komen. 

Neem pas beslissingen als je zeker weet dat ze goed voelen en je er volledig en sterk achter kunt staan. Als er een tijd overheen moet gaan voordat je weer in je kracht staat, dan is dat gewoon zo en zullen sommige beslissingen moeten wachten. "Geen druk op jezelf leggen!"

En als laatste tip, een hele goede simpele tip die ik heb meegekregen van mijn rouw- en verliesverwerkingsbegeleider: 

"Maak per 1 á 2 weken tijdsblokken in je agenda" Plan de tijd voor jezelf letterlijk in en ook de prettige dingen. Hou je daar aan vast.

Gemakkelijk om om te gaan met verlies tijdens IVF en ICSI is het dus zeker niet. Het is een heel gevecht met jezelf.

Is het verwerken of een plaatsje geven wat je doet? Lukt het om de situatie te accepteren? Hoe bewaar je overzicht en begrip? Hoe gaat je toekomst eruit zien? En dan ziet het er ook nog voor ieder individu anders uit hoe je er het beste mee om kunt gaan....

Hopelijk hebben jullie wat aan mijn tips, tijdens dit moeilijke proces!

Heel veel liefs💗, sterkte en succes gewenst aan de mensen die zich in mijn verhaal herkennen!!