Omdat je al niet lekker in je vel zit en een rouwproces doormaakt van vaker een groot verlies, voel je je vaak snel persoonlijk aangesproken en raak je je overzicht kwijt. Dit vormt onzekerheid in grote mate. Ondanks je van jezelf vind dat je mag verwachten dat dit op ten duur wegtrekt, worden die emoties juist alleen maar erger.
Het lijkt zo te zijn dat hoe meer pogingen je ondergaat, hoe minder geïnteresseerd sommige mensen uit je omgeving worden. Terwijl de spanningen juist bij iedere poging meer toenemen. "Het zou weleens de laatste kunnen betekenen....en als die niet slaagt, wat dan?"...
Sommige mensen hebben je voor, tijdens en na de trajecten de indruk gegeven geheel betrokken te zijn en dat je hen in vertrouwen kon nemen met je verhaal. Als vervolgens blijkt dat ze met veel onbegrip erover met anderen hebben gepraat of ze blijken met hun uitingen toch niet zo oprecht betrokken te zijn (geweest), krijg je te maken met teleurstellingen die bovenop de al grote tegenslagen komen. Dit geeft je een machteloos gevoel. Je gaat piekeren, raakt oververmoeid en voelt je steeds zwakker en emotioneler.
Voor iedere houding en reactie uit je omgeving kun je een excuus bedenken, waarom deze niet zo bedoeld is als hoe hij overkomt. Jammer genoeg wil dat niet zeggen dat ze daarmee minder pijnlijk binnen komen.
Enkele voorbeelden van reacties uit de omgeving:
"Lang niet meer gezien zeg, wat zie je er stralend uit, gefeliciteerd het is jullie gegund na die rottige periode, hoe ver ben je nu?"toen ik net een miskraam had gehad en- ik een opgeblazen buik had van de hormonen.....AUW!
"let maar op, als je je er niet mee bezig houdt en ontspant wordt je vanzelf zwanger"Dit is gewoon absoluut niet mogelijk en heb ik meestal ook al vaker verteld aan diegene die vervolgens toch nog zo'n opmerking maakt.
"Gelukkig heb je al 2 mooie zoontjes"Deze zoontjes (inmiddels 9 en 12 jaar) zijn van mijn vriend en zijn ex. De band die ik met hen heb opgebouwd is mooi, echt en heeft ongeforceerd zo mogen groeien. Ik ben daar erg dankbaar voor. Echter zou deze band nooit op die manier als eigen voelen. Deze jongens heb ik niet in mijn buik gehad en heb ik niet van baby af aan opgevoed er zit niets van mijn vlees en bloed in. Ik wil daarom niet als 2e moeder gezien worden, dat maakt de situatie alleen maar pijnlijk en biedt geen troost.
"Kun je niet gewoon een zaaddonor of draagmoeder nemen? En heb je al aan adoptie gedacht?"Dit zijn vragen door mensen die heel erg meeleven en hopen dat je er nog een mogelijkheid bestaat waar we nog niet aan gedacht hebben. Helaas bieden die opties geen mogelijkheden, en hebben mijn vriend en ik alle mogelijkheden al uitgebreid besproken met de behandelaren.
De enigste opties die bij kunnen dragen aan grotere kansen is eiceldonatie of een 6e ICSI-poging met verse TESE behandeling bij mijn vriend.
"Ik vind het zo erg voor je!Je mag wel op mijn kinderen komen passen"....Ik vind kinderen erg leuk en pas graag een keertje op. Nog steeds kan ik er erg van genieten als een kindje ter wereld mag komen en zeer gewenst is! Als ik ouders van hun kinderen zie genieten en er niet als vanzelfsprekend en nonchalant mee omgaan, wordt ik emotioneel van blijdschap.
Maar om op andermans kinderen passen met de achterliggende gedachte dat het troost biedt omdat het bij mij niet mag lukken....Dat kan ik niet en voelt erg pijnlijk.
Natuurlijk weet ik dat anderen het nooit kwaad bedoelen en als je deze reacties gaat analyseren er alleen maar lieve en positieve gedachten uitkomen als aanleiding.
Helaas is het soms wel lastig om de goede bedoelingen op het moment in te zien dat reacties gegeven worden.
Het "bezig zijn met een kinderwens" is niet zomaar iets om in het openbaar te bespreken.
Als je hier al jaren mee bezig bent ervaar je er steeds meer pijn van dat het niet mag lukken.
Ondertussen sta je altijd klaar om anderen te helpen en hun pijn en vreugde te delen. Je zet tegenover je omgeving jouw "het-gaat-goed" masker op en daarmee zet jouw eigen gevoelens steeds meer aan de kant voor anderen.
Bij mij is dat masker nu inmiddels gebroken en kan ik mijn ware pijn niet meer verborgen houden. Ook niet meer tegenover mensen die verder weg staan.
Ook heb ik in de loop van alle pogingen veel zwangere vriendinnen, baby-showers en kraamvisites meegemaakt. Uiteraard had ik ook niet kunnen gaan om mezelf te beschermen, maar ik wilde ook aandacht blijven hebben voor het geluk van mijn vrienden.
Het geluk van anderen wil ik niet verstoren met mijn pijn.Ik vind het belangrijk om ook nog aandacht te houden voor anderen, ondanks ik mijn emoties in moet houden. Helaas is ook dat nu compleet gebroken en moet ik eerst mezelf op orde krijgen, voordat ik er weer voor anderen kan zijn.
Mijn omgeving ziet me hiermee stoeien en het is erg moeilijk voor de buitenwereld om te weten hoe ze moeten reageren.
"Wanneer is het goed wat ze zeggen of doen? of kunnen ze dat juist beter niet zeggen?"Gevoelens kun je niet wegstoppen. Ik kan me altijd persoonlijk aangesproken voelen, een opmerking kan altijd onbedoeld kwetsend en pijnlijk overkomen en ik vat al snel alles in het negatieve op.
Mijn ervaring is dat het het beste werkt om open en eerlijk te blijven over je gevoelens tegen de mensen die dichtbij je staan en oprecht zijn.
Ik had bijvoorbeeld de situatie dat een vriendin van me bevallen was toen ik nog in de wachttijd zat. Ik had met haar afgesproken om op kraamvisite te komen.
Net op de afgesproken datum kreeg ik een flinke bloeding en wist ik dat ook de 5e poging niet geslaagd was...
Samen met die vriendin hebben we onze gevoelens open naar elkaar uitgesproken.
"Ik wilde er graag voor haar zijn en haar pasgeboren zoontje zien, maar wist niet zo goed hoe ik zou gaan reageren en het voelde wel heel dubbel. Zij gaf aan het lastig voor mij te vinden dat zij daar met haar zoontje zat en wist hoeveel pijn ik meemaakte, ze vond het fijn als ik kwam, maar had er ook alle begrip voor als ik dat nog niet kon"Uiteindelijk ben ik toch naar haar toe gegaan en gaf zij mij met haar lieve woorden en dat hele kleine te vroeg geboren jongetje op haar arm, zelfs op dat moment heel veel troost. Het maakte me ervan bewust dat er ook nog mooie gelukjes worden geschonken op deze wereld. Tuurlijk kwamen er ook tranen, maar om te zien dat zo'n kindje zo erg welkom is, bij iemand die je het zo erg gunt, dat deed me erg goed.
Hou er rekening mee dat dit een vriendin betreft die ik inmiddels 20 jaar ken en we samen een grote vertrouwensband hebben opgebouwd. Bij sommige contacten kun je er ook achter komen dat je deze beter op afstand kunt houden.
Zodra je merkt dat iemand niet oprecht betrokken is en deze voor negativiteit en belemmering zorgt in je herstelproces, zorg er dan voor dat je het contact (tijdelijk) verbreekt. Je hebt genoeg aan jezelf en kunt deze mensen er echt niet bij gebruiken.
Tips voor jezelf en je omgeving om beter om te kunnen gaan met deze moeilijke situatie:
" Geef goed je grenzen aan in wat wel en niet goed voor je is.(schrijf ze op)"
"Hou je niet teveel bezig met anderen, maar stel jezelf eens op de eerste plaats en wees lief voor jezelf"
"Zorg ervoor dat je je sterk genoeg voelt als je je onder de mensen begeeft. Voelt het niet goed, ga dan niet! Mensen die oprecht zijn begrijpen dat je dat nodig hebt"
"Bedenk stopzinnen die je kunt zeggen als iemand je een vraag stelt die confronterend overkomt. (Bijv. "daar wil ik het nu niet over hebben"of "Je raakt een gevoelige snaar, zullen we het over iets anders hebben?"(schrijf deze op)"
"accepteer van jezelf dat jouw verdriet en verhaal er ook mogen zijn en als je een keer anders reageert dan verwacht en/of bedoeld dit niet vreemd is. Als het je blijft bezig houden, kom er dan later op terug als je je wat sterker voelt."
Het komt kortom vaak voor dat er onbegrip heerst op het gebied van een onvervulde kinderwens en wat je er allemaal voor hebt moeten doorstaan. Doe wat bij je past en wees open en duidelijk tegen mensen die je lief hebt en in vertrouwen kunt nemen. Laat de mensen die niet oprecht lijken te zijn of veel energie kosten, op een afstandje. Onderneem acties die bij je passen om de juiste balans te vinden en overzicht te behouden. Doe wat goed voelt en wees lief voor jezelf.
Hiermee bereik je uiteindelijk dat je weer in je kracht komt en mogelijk zelfs sterker dan hiervoor.
Heel veel sterkte en kracht toegewenst voor degenen die zich in mijn verhaal herkennen!💓
Geen opmerkingen:
Een reactie posten